«گلپا» جاودانه شد؛ صدایی که دو بار خاموش شد

گلپا در سال 1312 در تهران متولد شده بود و مانند بسیاری از خواننده های زمان خود ابتدا و دوران کودکی با قرائت قرآن مسیر خواندن را آغاز کرده بود. در زمانی که تعزیه خوانی نیز ارتباط تنگاتنگی با موسیقی دستگاهی ایران داشت، گلپا از آن طریق نیز اصول آواز را فراگرفت.

نورعلی برومند، ابوالحسن صبا، یوسف فروتن، عبدالله دوامی، ادیب خوانساری و حسین طاهرزاده اساتید سرشناسی هستند که گلپا در حضور آنان پیچ و خم و ظرافت های موسیقی ایرانی را فرا گرفت. 

گلپا نیز مانند بسیاری از خوانندگان هم عصر خود همچون غلامحسین بنان، محمدرضا شجریان، حسین قوامی و ایرج بخشی از کارنامه پررنگ خود را در رادیو و در برنامه گلها رقم زد. حضوری که در سال 1337 و با دعوت داود پیرنیا رییس وقت برنامه گلهای رنگارنگ آغاز شد.

یکی از مهم ترین حواشی زندگی او به استفاده کارگردان معروف ایتالیایی، پیر پائولو پازولینی از صدای گلپا در یکی از آثارش (مده آ) برمیگردد که بعدها با ادعای غرامت او همراه شد.

یکی از به یاد ماندنی ترین تصاویر به جا مانده از گلپا، به مستندی از مسعود بهنود بازمی گردد که در آن گلپای جوان در کنار استاد خود ادیب خوانساری نشسته است و در محضر استاد خود آوازی از او را می خواند.

«موی سپید»، «مست عشق»، «عقیق»، «دل ای دل»، «بزم عاشقان»، «روی برگی بنویس عشق»، «چرا عاشق نباشم»، «قدر محبت» از جمله آثار بی شمار گلپا هستند که برای نسل های مختلف لحظات موسیقایی خاطره انگیزی را رقم زده اند.

اکبر گلپایگانی، در حالی امروز 13 آبان 1402 از دنیا رفت که خیلی زودتر از آنچه که باید صدای او خاموش شده بود...