به گزارش اکوایران، پیشنیان ترقی می‌خوانندش که به قانون و نظم منوط می‌شد. اگر چه امروزیان ترجیح می‌دهند به آن عنوان «توسعه» بگویند. در واقع تلاش پیشامشروطیان بر این بود که ترقی با رفع پراکندگی قدرت و متمرکزسازی و سپس منتظم ساختن آن از طریق قانون حاصل شود اما این تجربه به ثمر ننشست. 

در نهایت، استبداد منور به عنوان تز نهایی برای به سامان شدن جامعه ایران مطرح شد. در چارچوب این تز تلاش شد که شکاف میان مناسبات واقعی و مناسبات حقوقی که در عصر مشروطه به حداکثر میزان تاریخی خود رسیده بود، از میان برود.

در واقع تلاش شد جامعه ایرانی را با باد کتک، به سمت ترقی یا توسعه سوق دهند. حامد عامری استاد دانشگاه و نویسنده کتاب «تجدد و قانون گرایی»  درباره علت چنین سیر تطور و تکامل در نظم سیاسی می‌گوید.